Rozdział 36 - Nie poddam się

Violetta

Tym razem nie pozwolę działać przeznaczeniu. Muszę naprawić krzywdę, którą wyrządziłam. Odkupię moje wszystkie winy. Włożę całe moje serce w to, aby Diego mi wybaczył.

Ale najpierw muszę znaleźć drogę do hotelu.. 

Wstałam z ławki i udałam się przed siebie. Gdy ciągle będę szła na wprost, kiedyś dojdę na miejsce. 

Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Pospiesznie wyjęłam urządzenie z torebki i spojrzałam na wyświetlacz. Cholera, całkiem zapomniałam, że przyjechaliśmy tutaj z Angie. Mogłam wcześniej do niej zadzwonić.

Nacisnęłam klawisz odbierania i po chwili usłyszałam moją ciocię.

- Vilu, gdzie jesteś?! Martwimy się o ciebie! Zgubiłaś się? - to ostatnie było raczej stwierdzeniem, niż pytaniem.

- Nie mam pojęcia. Pomóżcie mi - powiedziałam zrozpaczonym głosem.

- Nie ruszaj się z miejsca. Jakoś cię znajdziemy i niedługo przyjedziemy - zakończyła rozmowę.

No cóż, chyba nie mam wyboru.

Usiadłam na ławce i myślałam o tym, co się dzisiaj wydarzyło.

Mogłam nie mówić od razu Diego, że jestem z Leonem. Jakby dowiadywał się o tym powoli, mniej by zabolało. Ale nie. Oczywiście "mądra" Violetta musiała powiedzieć prosto z mostu. 

W pewnej chwili zobaczyłam, jak podjeżdża do mnie czarny samochód. Nagle ktoś otworzył okno i wyłonił się zza niego dorosły mężczyzna.
- Wsiadaj, Vilu! - zachęcił mnie uśmiechem.
- Kim pan jest? - spytałam podejrzliwie.
- Nie pamiętasz mnie? To przecież ja, Pablo - zaśmiał się.
Nie wiedziałam, że mąż mojej cioci tak bardzo się zmienił w zaledwie rok.
Otworzyłam drzwi i wsiadłam do wnętrza pojazdu. W środku czekali na mnie Fran i Leon.
Przyjaciółka od razu się na mnie rzuciła i uściskała z całej siły.
- Aż tak się o mnie martwiłaś? - uniosłam kąciki ust.
- Dziewczyno, nie było cię całe pięć godzin! - pisnęła.
- Fran, nie zagarnij jej dla siebie. Też chcę ją przytulić. - wtrącił się obrażony Leon.
Przez resztę drogi sprzeczali się o to, z kim mam spędzać czas. Nie wiem, jak oni wytrzymywali ze sobą, gdy mnie nie było..

~*~

Gdy dotarliśmy do hotelu, każde chciało zaciągnąć mnie w inną stronę. Jednak tym razem wybrałam Francescę. Muszę jej powiedzieć o tym, kogo spotkałam. Tylko ona może mi pomóc go odnaleźć.
- To nie fair! - krzyknął Leon i zrobił naburmuszoną minę.
- Misiu, obiecuję, że cały jutrzejszy dzień spędzimy razem - ucałowałam go delikatnie w usta.
Pobiegłam do pokoju Włoszki. Zastałam ją leżącą na łóżku. W dłoniach trzymała swoją komórkę i szeroko się uśmiechała do ekranu. Pewnie pisze z Marco..
Francesca była tak pochłonięta wiadomościami, że nawet nie zauważyła, kiedy weszłam. Pomyśleć, że wcześniej "biła się" z Leonem o wspólny czas ze mną..
- Fran! - krzyknęłam.
Ciemnowłosa zerwała się przestraszona z łóżka.

Francesca

Marco jest taki słodki. Cały czas do mnie sms'uje i nie pozwala mi się nudzić. W ostatniej wiadomości napisał, że ma dla mnie niespodziankę. Właśnie chciałam zapytać, jaką, kiedy usłyszałam krzyknięcie.
Ze strachu zerwałam się na równe nogi i złapałam rzecz, będącą najbliżej mojej ręki. Już miałam nią rzucać w osobę, która wtargnęła do mojego pokoju, kiedy zobaczyłam, że to Violetta.
- Jak tu weszłaś? - spytałam.
- Domyśl się - odpowiedziała poirytowana. - Istnieje coś takiego, jak drzwi.
- Pff - pokazałam jej język.
- Mam ci coś ważnego do powiedzenia - zrobiła poważną minę.
- Zamieniam się w słuch - dosiadłam się do niej.
- Jak się zgubiłam, spotkałam Diego..
Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczyma.
- I co się stało??
- On myślał, że dalej jesteśmy razem, ale mu uświadomiłam, że moim chłopakiem jest Leon..
Odetchnęłam z ulgą. Myślałam, że Violetta nakłamała Hiszpanowi. Ona dobrze wie, że tak nie można robić, bo to nie prowadzi do niczego dobrego.
- Skoro dobrze zrobiłaś, dlaczego jesteś przygnębiona? - dociekałam.
- Jakbyś zobaczyła jego minę, też byś się czuła tak jak ja.. - opuściła głowę. - Potrzebuję twojej pomocy. Musimy go znaleźć. Chcę wszystko naprawić.
Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Violetta to moja przyjaciółka, więc powinnam jej pomagać w każdej możliwej okazji, ale.. Jak Leon dowie się, że szukamy Diego za jego plecami, wścieknie się. Niewykluczone, że będzie chciał zerwać z Violettą.
- Zdajesz sobie sprawę z  konsekwencji? - spytałam.
- Tak. Ale muszę to naprawić. Nie chcę, żeby ktoś przeze mnie cierpiał.
Nie mogę jej zostawić samej. Nie poradzi sobie.
- Dobrze, pomogę ci. Ale musimy uważać. Jeśli Leon czegokolwiek się dowie, to będzie koniec.

Federico

Zjedliśmy z Ludmiłą śniadanie, a potem udaliśmy się na spacer. Miałem już pomysł na moją "małą zemstę".
- Po co idziemy do lasu? - spytała. - Jest już ciemno. Wiesz, jak nienawidzę mroku.
Wiem. Zaśmiałem się w myślach.
- Nie martw się. Jesteś najjaśniejszą gwiazdeczką na ziemi. Wystarczy blask, które bije od ciebie - wręczyłem jej pocałunek. - A po drugie, będę z tobą.
Widać było, że jest niezdecydowana. I pomyśleć, że dziewczyna, której kiedyś obawiali się wszyscy, boi się tak wielu rzeczy. Lu jest na prawdę dobrą aktorką.
- Dobrze, chodźmy. Ale, jak zostawisz mnie chociaż na chwilę, obiecuję, zamorduję cię - pogroziła mi palcem.
- Dlaczego miałbym cię opuszczać? - zapytałem ironicznie.
Na szczęście blondynka nie wyczuła sarkazmu w moim głosie.
Punkt dla Federico.
Patrzyłem, jak Ludmiła się szykuje. Nie rozumiem, po co jej tyle czasu. Przecież jest noc, nikt nie będzie jej widział.
- Idziemy - zakomendowała i pociągnęła mnie za rękę w stronę drzwi.
Co się stało, że nagle jest w niej tyle odwagi?
Może mnie przejrzała i wie, że coś planuję?
Ale to nic. Jestem taki genialny, że zawsze wymyślę coś innego.

~*~

Chodziliśmy już prawie godzinę. Chyba powinienem zacząć wprowadzać mój plan w życie..
- Kochanie, pójdę do sklepu po coś do picia. Zaczekaj tu na mnie.
- Miałeś mnie nie zostawiać! - spojrzała na mnie z przerażeniem w oczach.
- Tylko na chwilkę. Zaraz wrócę - ucałowałem ją w policzek i udałem się w stronę budynku.
Może i jestem zbyt okrutny, ale.. Nikt nie będzie zadzierał z moją grzywką. Nawet cudowna, piękna i prześliczna Ludmiła.

Ludmiła

Jak on mógł mnie zostawić? Obiecał, że przez cały czas ze mną będzie..
Trudno mi się do tego przyznać, ale.. boję się. Znowu. Dlaczego jestem taka słaba? Mimo, że zawsze udawałam, że nic mnie nie interesuje i nie da się mnie zranić, umierałam od środka.
Mówił, że szybko wróci, a mijają już kolejne minuty i wciąż go nie widzę. A jeśli coś mu się stało? Nie, nie nie. Nie mogę tak myśleć.
Nagle usłyszałam szelest w krzakach. Gwałtownie obróciłam głowę i wysiliłam wzrok, by dostrzec, co się w nich znajduje. Po kilku chwilach dostrzegłam, że ktoś zostawił obok kartkę. Podeszłam i ją podniosłam. Wyjęłam swoją komórkę, by móc przeczytać napis.

"Widzę cię, maleńka"

Zamarłam. Przerażona rozejrzałam się wokół siebie, ale nikogo nie zobaczyłam. Na razie..
Nie chcę tutaj być sama. Nie będę dłużej czekała na Federico. Jeśli nie odbierze, pójdę sama do domu.
Wybrałam numer chłopaka i nacisnęłam klawisz dzwonienia. Przez chwilę wydawało mi się, że słyszę dzwonek dochodzący zza drzewa. Moja podświadomość świruje.
Niestety, Włoch nie odebrał.. No cóż, musi radzić sobie sam. Zawróciłam i udałam się w stronę naszego domu. Przez cały czas wydawało mi się, że ktoś za mną idzie.. Jednak za każdym razem, gdy się odwracałam, nie było nikogo.
Cholera, Lumiło, ogarnij się! Zganiłam się w myślach.
Byłam już prawie na podwórku, gdy poczułam, jak ktoś ciągnie mnie do tyłu. Chciałam pisnąć, lecz ta osoba zakryła mi usta dłonią. Chwilę później przyłożyła mi jakąś szmatkę do ust. Momentalnie straciłam przytomność.

~*~

Powoli otworzyłam oczy. Znajdowałam się w znanym mi pomieszczeniu.. Przynajmniej tak mi się wydawało. Pokój nie był pozbawiony okien, więc mogłam bez problemu uciec. Nie miałam nawet związanych rąk ani nóg. Wstałam, z zamiarem opuszczenia pomieszczenia, kiedy usłyszałam przekręcanie kluczyka w zamku.
Szybko wróciłam do pozycji siedzącej i udawałam, że śpię.
- Wiem, że już się obudziłaś - powiedział.
Uniosłam głowę. Jednak nie potrafię dobrze grać..
- Kim jesteś i czego chcesz? - spytałam.
- Jestem twoim ukochanym i chcę ciebie - prychnął.
- Zabawne. Jedynym człowiekiem, jakiego kocham, jest Federico. A wydaje mi się, ze ty nim nie jesteś.
- Mylisz się kochanie - podszedł do mnie bliżej.
Dopiero teraz zobaczyłam jego twarz. No bez jaj! On to wszystko wymyślił?! Nie wiedziałam, że potrafi być taki mściwy.. Jestem z niego dumna.
- Możesz się do mnie nie odzywać! - skrzyżowałam ręce na piersi.
- Ojejku, misiu, nie gniewaj się. Ale każdy, kto zadrze z moją grzywką, ma u mnie przechlapane - zbliżył się do mnie.
- Zrobiłeś to wszystko tylko dlatego, żeby się zemścić? - zaśmiałam się.
- Tak - uniósł kąciki ust.
- A kiedyś mówiłeś, że nie jesteś taki, jak ja..
- Jestem gorszy - zbliżył swoją twarz do mojej. - Ale przecież lubisz niegrzecznych chłopaków - złączył nasze usta w namiętnym pocałunku.
Dlaczego nie potrafię się na niego gniewać? Wystarczy jeden gest, by cała złość zniknęła.
________________________
Chciałam dodać ten rozdział już 2 dni temu -.-
Ale najpierw miałam problemy z internetem, a potem cały dzień byłam z przyjaciółką, więc tak jakoś wyszło ;-;
Przepraszam :c