Epilog

Po tylu, spędzonych razem, latach uczniowie studio wiele się nauczyli. Poznali wartości najważniejsze w życiu, dowiedzieli się, jak odróżniać dobro od zła, zobaczyli, jak wygląda prawdziwa przyjaźń.

Leon i Violetta zrozumieli, że nie potrafią bez siebie żyć. Przeszli razem przez trudności, jakie zadało im życie. Dzięki nim w końcu nauczyli się, że mogą zawsze sobie ufać. Upewnili się w przekonaniu, że ich miłość przetrwa wszystko. 

Kochali się całym sercem, a ich uczucie każdego dnia stawało się coraz mocniejsze. Mimo że byli młodzi i życie wciąż stało przed nimi otworem, wiedzieli, że ich związek przetrwa tak długo, jak oni będą istnieć.

Federico i Ludmila darzyli się równie wielkim uczuciem. Mimo że ich związek zaczął się przez przypadek, kochali się najmocniej na świecie. Cieszyli się ze swojej obecności każdego dnia i czerpali radość z każdej, wspólnie spędzonej minuty.

Marco i Francesca kochali się nad życie. Udało im się stworzyć i wypielęgnować cudowny związek. Codziennie dziękowali losowi za możliwość bycia razem. Uważali, że ich największym szczęściem jest druga połówka. 

Natalia i Maxi byli przepiękną parą. Zdarzały im się kłótnie, jednak nie potrafili gniewać się na siebie więcej, niż kilka minut. Sama myśl o dłuższej rozłące napawała ich strachem. 

Nie działali w pojedynkę, tylko razem. A każdy, nawet dziecko, wie, że razem znaczy więcej.

Tego dnia wszyscy musieli wyjść na scenę i wystąpić przed tysiącami osób. Wystawiali przedstawienie na zakończenie roku. Wiedzieli, że to dopiero początek ich drogi. Po wakacjach czekała na nich następna klasa. Nie przyjmowali tej wiadomości ze smutkiem, wręcz przeciwnie - cieszyli się. Ich serce przepełniała radość, gdy tylko pomyśleli, że będą mogli spędzić kolejny rok u boku przyjaciół.

Esto no puede terminar*

___________________________________
*To nie może się skończyć
Jeju, chciałam skończyć to opowiadanie i zacząć drugie, ale teraz czuję, jakbym miała się rozpłakać :'<
Jestem zbyt uczuciowa, to fakt. Ale zrobiło mi się strasznie smutno, jak zrozumiałam, że historia, dzięki której odkryłam, że kocham pisanie, właśnie się zakończyła.
Jeszcze gorsze jest to, że zostały wyemitowane wszystkie odcinki "Violetty". (Tak wiem, mam refleks.) Niby w Polsce zostało ich jeszcze wiele do obejrzenia, ale to nie to samo.
Nawet nie chcę myśleć, że po 80 odcinku 3 sezonu, już nigdy nie usłyszę żadnej nowej piosenki, nie zobaczę choreografii.. Nie będę mogła oczekiwać z radością na 16, żeby siadać przed telewizorem i oglądać nowy odcinek T^T
Już nie pojaram się Leonettą (dobrze, że jeszcze jest Jortini! xD) ani innymi parami T^T
Okay, nie będę więcej pisać, bo serio się rozkleję.
Kocham Was wszystkich, dziękuję za to, że byliście i wciąż jesteście <3
Do zobaczenia w nowym opowiadaniu <3

Ps. Niedługo powinien pojawić się prolog. 
Ps. 2. Tak trudno było mi to opublikować T^T Kilka razy chciałam dodać ten post na blog, jednak wtedy czułam ukucie w serduszko :< W końcu, jak widzicie, udało się.