Rozdział 66 - Chciałabym w to wierzyć...

 Violetta

Stanęłam przed drzwiami do domu Angeles. Zacisnęłam rękę na walizce i kilkakrotnie zapukałam. Po chwili moim oczom ukazała się kobieta, która spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
- Co tutaj robisz? - spytała zatroskana.
- Nie mam gdzie mieszkać. Mogę się do ciebie przeprowadzić? - opuściłam głowę.
- Słucham? Leon cię wyrzucił?! - uniosła głos.
- Nie - pokręciłam głową. - Sama odeszłam. Tak będzie lepiej dla nas obojgu.
Chciałabym w to wierzyć...
Wiem, że nie było innego wyjścia. Gdybyśmy musieli codziennie się mijać, nie dalibyśmy rady zapomnieć o sobie nawzajem. Wystarczy, że chodzimy do tej samej szkoły.
Ze studio nie zrezygnuję. Nie jestem w stanie poświęcić aż tyle. Muzyka zbyt wiele dla mnie znaczy. Gdybym nie mogła śpiewać, straciłabym wszystko.
Spojrzałam na ciocię oczami przepełnionymi łzami. Teraz nie musiałam się powstrzymywać. Przy niej mogę pokazać moje prawdziwe uczucia. Mam szansę na bycie sobą.
- Chodź do mnie, kochanie - rozszerzyła ręce.
Nie czekając ani chwili, wtuliłam się w kobietę. Wtedy poczułam coś, czego najbardziej potrzebowałam. Ciepła bijącego od drugiej osoby
Co zrobiłabym, gdyby nie ona? Zapewne straciłabym nadzieję na to, że kiedykolwiek będę mogła się uśmiechnąć. Zrezygnowałabym z marzeń. Pogrążyłabym się w smutku...

- Powiesz mi, co się stało? - odezwała się po kilku minutach.

- Leon zobaczył nagranie, na którym całuję się z Diego - pociągnęłam nosem.

Angie oddaliła mnie na długość ramion i otworzyła szeroko oczy.

Nie musiała nic mówić, bym wiedziała, o co jej chodzi. Nawet ona we mnie zwątpiła?

- Nie, nie zrobiłam tego. Nie miałam pojęcia, że będzie chciał się do mnie zbliżyć. Nie zdążyłam zareagować - opuściłam głowę.

Mimo wszystko, to moja wina. Tylko i wyłącznie.

Mogłam powiedzieć Leonowi. Nic nie stało mi na przeszkodzie wyjawienia prawdy. 

Jedynie ten idiotyczny strach. Strach przed tym, że będę musiała go stracić.
Dlaczego tak często się boimy? Przez to idiotyczne uczucie nie możemy myśleć racjonalnie. Nie jesteśmy w stanie zrobić tego, co chcemy.
- Wszystko się ułoży - delikatnie się uśmiechnęła. - Tak, jak zawsze.
- Nie tym razem - pokręciłam przecząco głową. - Wszystko już skończone. Nawet, jeśli Leon mi wybaczy, nie będę znów się z nim wiązała. Zbyt wiele cierpienia..
Opuściłam głowę i pozwoliłam, by łzy wypłynęły z moich oczu.
W tej chwili jedynym odgłosem, jaki słyszałam było uderzanie małych kropelek o posadzkę.
- Ty mnie nie zostawisz, prawda? - spytałam łamiącym się głosem.
- Nigdy, Vilu. Będę przy tobie na zawsze - przytuliła mnie do siebie.
Proszę, nie okłam mnie.

*kilka godzin później*

Francesca

Violetta przez cały czas chodzi przygaszona. Wygląda, jakby stało się coś okropnego. Coś, przez co nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Coś, co zniszczyło jej życie?
Podeszłam do mojej przyjaciółki i niepewnie się uśmiechnęłam. Brunetka jedynie spojrzała na mnie, po czym znów oddała się notowaniu w swoim pamiętniku.
- Vilu, co się dzieje? - dosiadłam się do niej.
- Ty naprawdę nic nie wiesz? - zmrużyła oczy.
Pokręciłam przecząco głową i spojrzałam na nią z wyczekiwaniem.
- Ja i Leon już nie jesteśmy razem. Ktoś pokazał mu nagranie - opuściła głowę.
Otworzyłam szeroko usta. Nie mogłam w to uwierzyć. Przecież film został usunięty. Sama to zrobiłam. To niemożliwe, by ktoś miał kopię.
A może jednak?
- Możesz być pewna tego, że dowiem się, kto cię tak skrzywdził - zacisnęłam pięści.
W tej chwili nie czułam smutku, tylko nienawiść. Pragnęłam odwdzięczyć się osobie, która zniszczyła życie dwójce kochających się osób. Musi za to zapłacić.
Wstałam z miejsca, pozostawiając brunetkę samą i podeszłam do mojego chłopaka.
- Pomożesz mi? - szepnęłam.
- Mojej księżniczce zawsze - uśmiechnął się.
- Nie chcesz nawet wiedzieć, w czym? - uniosłam brew.
- Jeśli to nie łamie prawa, nie ma sprawy - mrugnął do mnie.
Nie ma pytań, tym lepiej.
Z jego pomocą dam radę. Jeszcze tylko Camila i bez problemu znajdę osobę odpowiedzialną za krzywdę Violetty. Będzie cierpiała tak mocno, jak ona.
- Wiesz, czy w sali tanecznej są kamery? - zwróciłam się do Marco.
- Wydaje mi się, że tak. A dlaczego pytasz? To część twojego planu?
- Tak - uśmiechnęłam się.
To będzie łatwiejsze, niż myślałam. Krzywdzący stanie się ofiarą. 
Sama wymierzę sprawiedliwość. Ten ktoś pożałuje, że odważył się zadrzeć z moją przyjaciółką.

Leon

Muszę coś z tym zrobić. Nie mogę cały czas zadręczać się myślami o Violettcie. Chcę o niej zapomnieć... Czy proszę o zbyt wiele?
Ale co mogę, jeśli nawet muzyka nie pomaga? Nic, jednie czekać...
Miłość jest przereklamowana. Pozwoli ci się cieszyć przez krótki okres czasu, byś potem cierpiał najmocniej, jak się da.
Każde wspomnienie, każde wymienione spojrzenie, każdy gest potrafi przypomnieć o osobie, którą się kocha nienawidzi.
Szedłem rozkojarzony po korytarzu, gdy wpadłem na drobną osóbkę. Dziewczyna runęła na ziemię z głośnym hukiem. Chciałem jej pomóc, jednak wtedy zobaczyłem, że to ona.
- Uważaj, jak chodzisz - warknąłem.
Violetta wstała, otrzepując spódnicę i poszła dalej, nawet nie spoglądając na mnie.
Czyli tak się bawimy?
Udajemy, że się nie znamy?
Mi pasuje. Skoro ona jest w stanie to zrobić, ja także.
Jednak nie mogę zaprzeczyć, że mnie to boli. Mimo, że staram się ukryć smutek, czasami nie potrafię.
To nic dziwnego, że czuję ukłucie w sercu za każdy razem, gdy dziewczyna mnie zignoruje. Przecież jeszcze kilka godzin temu nie mogliśmy przeżyć bez siebie ani sekundy.
A teraz? Nie potrafimy na siebie spojrzeć.
W pewnej chwili zobaczyłem, jak w moją stronę zmierza Camila. Gwałtownie się okręciłem i zmierzyłem w stronę wyjścia.
Nie mam ochoty z nią rozmawiać. To pewne, że będzie broniła Violetty.
- Leon! - krzyknęła ruda, łapiąc mnie za ramię.
Przystanąłem i rzuciłem jej wściekłe spojrzenie.
- Jeśli masz zamiar rozmawiać o Castillo, daruj sobie - przekręciłem oczyma.
- Ale to nie jej wina! - krzyknęła. - Nie znasz całej prawdy. Wiesz jedynie to, co zobaczyłeś.
- Sugerujesz, że nie potrafię domyślić się reszty? - skrzyżowałem ręce na piersi.
- Nie o to mi chodzi - westchnęła. - Chcę tylko, abyś mnie wysłuchał i dowiedział się, jak to było naprawdę.
- Jeśli mam być szczery, nie obchodzi mnie to - odwróciłem się i udałem się w stronę jednej z sal.
- Tylko potem nie żałuj tego, że straciłeś dziewczynę twojego życia - krzyknęła, gdy prawie znalazłem się w sali.
Przystanąłem w progu i opuściłem głowę.
- Nie będę żałować tego, że wreszcie uwolniłem się od dziewczyny, która cały czas mnie krzywdziła - odparłem.
Nagle usłyszałem, jak coś upada na ziemię. Uniosłem głowę i zobaczyłem Violettę z oczami przepełnionymi łzami.
Dziewczyna zacisnęła powieki, a następnie wybiegła z pomieszczenia.
Jeszcze kilka razy nie utrzymam języka za zębami, a stracę ją na zawsze...
To dobrze?

Federico

Ciekawe, czy Ludmila wie, jaka dzisiaj jest data. Jestem pewien, że całkowicie zapomniała o tym, że dziś mijają dokładnie dwa lata od naszego poznania.
Przyznaję, za pierwszym razem nie byłem dla niej miły. Zachowałem się jak skończony idiota. Jak mogłem czuć coś do Francesci, a moją miłość ignorować? Palant.
Podszedłem do Ferro i owinąłem dłonie wokół jej talii.
- Wszystkiego najlepszego - szepnąłem, szeroko się uśmiechając.
- Słucham? - odwróciła się do mnie.
- Zapomniałaś, że dzisiaj powinniśmy obchodzić rocznicę pierwszego spotkania? - uniosłem brew.
- Proszę cię, Fede - przekręciła oczyma. - Nie ma czego świętować. Jeśli mam być szczera, wolałabym zapomnieć o tamtym dniu.
Przyznam, poczułem ukucie w serce. Wiem, że nie wypadłem wtedy najlepiej, jednak gdyby nie to, dzisiaj nie bylibyśmy zaręczeni.
- Serio to nic dla ciebie nie znaczy? - puściłem ją i skrzyżowałem ręce na piersi.
- Nie zrozum mnie źle, ale nie mam ochoty tego świętować. Zwłaszcza nie teraz.
Z każdym kolejnym wyrazem ból w sercu staje się coraz mocniejszy. Jednak słowa mogą ranić...
- Może w ogóle nie powinniśmy się wiązać, skoro cię nie obchodzę - syknąłem.
- Ty nic nie rozumiesz! - uniosła głos. - Moja przyjaciółka cierpi i potrzebuje pomocy, a ty przychodzić i masz do mnie wyrzuty przez to, że nie chcę obchodzić idiotycznej rocznicy.
Opuściłem głowę i zacisnąłem pięści.
Dlaczego mnie rani? Może robi to nieświadomie, ale jednak.
- Rozumiem - warknąłem.
Odwróciłem się od blondynki i udałem w stronę wyjścia.
Czy zrobiłem coś złego? Chciałem tylko spędzić razem czas. Pragnąłem, byśmy mogli pobyć ze sobą, zapominając o problemach tego świata. To chyba nic złego, prawda?

_____________________________________
Całkowicie nawaliłam.
Jeśli ktokolwiek czekał na rozdział, przepraszam.
Nie potrafię sobie radzić z tyloma rzeczami. Zwłaszcza, że teraz moje myśli są ciągle zajęte czymś innym.
Nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział. Jeśli w ogóle...
Tak poza tym, ktokolwiek tutaj jest? Po tak długiej przerwie szczerze wątpię :c