Chapter 9

Ludmila

Nie mogłam znieść wzroku tych wszystkich ludzi, którzy mnie otaczali, więc jak najszybciej poszłam do jednej z wolnych sal i zajęłam malutki skrawek przestrzeni w kącie.

Miałam wszystkiego dość.W ciągu tak krótkiego dnia myślałam niezliczenie wiele razy nad tym, czy nie warto byłoby posłuchać tego przystojnego idioty, Federico, i się zmienić. W końcu zrozumiałam, że to nie miałoby najmniejszego sensu. Ludzie w studio zdążyli mnie poznać taką, jaką im siebie przedstawiłam. Wydaje im się, że doskonale mnie znają. Myślą, że jestem okropną jędzą i potrafię jedynie czynić zło. Właśnie do tego dążyłam, prawda?

Jakbym teraz nagle wpadła na genialny pomysł zakończenia gry, którą prowadzę i ujawnienia im mojej prawdziwej natury, nikt by mi nie uwierzył. Wszyscy pomyśleliby, że to kolejna intryga, którą przygotowałam i zapewne znienawidziliby mnie jeszcze bardziej. Zakładając, że to możliwe.

Federico myśli, że moje życie jest cholernie proste i, że stałam się taką osobą, bo miałam na to ochotę. Uważa mnie za rozkapryszoną małolatę z bogatego domu, która nie wie, jak okrutne może być życie. Tak strasznie się myli.

Wystarczy. Koniec rozpaczania nad własną egzystencją. Skoro zaczęłam tę grę, muszę być silna i ją dokończyć. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, zdawałam sobie sprawę z konsekwencji, jakie poniosę, mimo to zadecydowałam, że chcę być marionetką swojego życia. Ja wybrałam taką drogę, więc nie mogę się wycofać.

Wstałam z miejsca, przeczesałam dłońmi włosy i udałam się w stronę sali, w której właśnie miałam lekcje. Już z oddali usłyszałam wesołe rozmowy uczniów studio i wiedziałam, że nauczyciel jeszcze nie zdążył dotrzeć na zajęcia. Cholera.

Przekroczyłam próg pomieszczenia i od razu poczułam irytujący wzrok Leona na sobie. Wiedziałam, że patrzył się na mnie ze smutkiem w oczach. Jeżeli myślał, że to cokolwiek da, grubo się mylił.
Zajęłam jedno z wolnych miejsc i zaczęłam zapisywać nuty do mojej nowej piosenki. 

- Witajcie księżniczki, wasz książę właśnie przybył.

O mało nie prychnęłam śmiechem, gdy usłyszałam tę oklepaną gadkę. Odwróciłam się, by obrzucić chłopaka poirytowanym spojrzeniem. Jednak, gdy zobaczyłam, kim on jest, moje uczucia w jednej chwili przerodziły się w rozpierającą radość.

- Diego! – pisnęłam, po czym zerwałam się z miejsca i rzuciłam mu na szyję.

Nie mogłam uwierzyć w to, że właśnie przede mną stoi mój najlepszy przyjaciel. Na początku roku musiał wyjechać z rodzicami do Włoch i nie powiedział mi kiedy wróci, bo sam zapewne tego nie wiedział. Jakby teraz został tutaj choćby na kilka miesięcy, wszystko uległoby zmianie. Nie musiałabym przejmować się samotnością, bo miałabym jego. A on na pewno nigdy by mnie nie odrzucił.

- Wypiękniałaś – zaśmiał się. – Cieszę się, że wreszcie mogę zobaczyć cię na żywo. Rozmowy przez internet zaczynały mnie nudzić.

- Dziwne, ale ty wcale się nie zmieniłeś. Wciąż masz słabe teksty – prychnęłam.

- Może nie są najlepsze, ale działają – wskazał głową na wszystkich, którzy z zaciekawieniem się nam przyglądali.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że jestem w centrum uwagi. Oczywiście, w normalnych okolicznościach nie miałabym im tego za złe. Ale dzisiaj najlepiej czułabym się, gdyby wszyscy, poza Diego, zniknęli i zostawili mnie w spokoju.

- Na co się gapicie, lamusy? – warknęłam w ich stronę. – Rozumiem, że moja uroda was powala, ale zaczynacie mnie irytować. Zajmijcie się własnym życiem.

Każdy momentalnie spuścił wzrok i zaczął udawać, że wcale nie wpatrywał się we mnie i mojego przyjaciela. Jak dzieci.

- Widzę, że ciągle nie znudziła ci się zabawa w złą Lu – na jego twarz wstąpił grymas niezadowolenia. – Wiesz, że tego nie popieram, prawda?

- Nie rozmawiajmy o tym. Przynajmniej nie teraz – szepnęłam.

Ufałam mu z całego serca i wiedziałam, że jest tego wart, ale bałam się, że ktoś będzie starał się wyciągnąć od niego informacje na temat mojej przeszłości, by mi pomóc. Oczywiście mówię o tym, który chciałby, aby każdy był szczęśliwy – Leonie.

Muszę poważnie porozmawiać z Diego i dać mu jasno do zrozumienia, że nikt tutaj nie wie, jaka naprawdę jestem i chcę, aby tak pozostało.

Leon

Szedłem po korytarzu, kiedy usłyszałem dobrze mi znany głos.

- Leon! – krzyknęła Francesca, zbliżając się do mnie w zastraszającym tempie.

Z daleka udało mi się dostrzec malutkie ogniki, skaczące w jej oczach i od razu wiedziałem, o czym chce rozmawiać.

- Dlaczego wtedy do nas podszedłeś? – ledwo łapała oddech przez długi bieg. – O czym rozmawiałeś z Violettą? – przymrużyła oczy.

Zgadłem.

- Nie słyszałaś nic zza tego drzewa? Chyba psuje ci się słuch – zrobiłem smutną minę.

Po chwili pożałowałem, że to powiedziałem. Włoszka jeszcze bardziej zwęziła powieki, po czym z całej siły uderzyła mnie w ramię.

- Nie podsłuchiwałam was, jeśli o to chodzi – prychnęła. – Po prostu to było najlepsze miejsce na rozmowę z Cami – wzruszyła ramionami. – Teraz opowiadaj – jej źrenice momentalnie się powiększyły.

Nie mogłem dłużej wytrzymać i prychnąłem śmiechem. Jej ciągle zmiany nastroju są powalające.

- To była zwykła koleżeńska wymiana zdań – odparłem po opanowaniu rozbawienia. – Nic nadzwyczajnego.

- Jasne – spojrzała na mnie z poirytowaniem. – Bo każdy znajomy patrzy na siebie w ten sposób.

Zatrzymałem się i zwróciłem w jej stronę, po czym położyłem dłonie na jej ramionach. 

- Violetta jest dla mnie kimś takim, jak ty. Możesz być pewna, że nic do niej nie czuję i wątpię, aby to kiedykolwiek się zmieniło – powiedziałem, patrząc jej prosto w oczy. – Więc przestań mnie wreszcie męczyć.

Nie miałem pojęcia, czy to, co jej mówię, było prawdą. Wydawało mi się, że tak właśnie czuję. Mój umysł nie dopuszczał do siebie jakiejkolwiek myśli, która świadczyłaby o tym, że kocham Violettę. Po drugie, ciągle przypominał mi, że mam za sobą kilka nieudanych związków, więc nie warto byłoby zaczynać kolejnego. Szkoda tylko, że nie słuchałem serca.

- I tak będę was wspierać, bo bylibyście piękną parą – na jej twarz wstąpił szeroki uśmiech.

- Jesteś niemożliwa – pokręciłem głową.

W pewnej chwili zauważyłem, jak Violetta wychodzi zza rogu i zbliża się w naszą stronę. Przez moment wydawało mi się, jakby w jej oczach zalśniły drobne łzy, które zniknęły tuż po tym, jak szybko zamrugała. Przesadzam.

- Widzieliście mojego brata? – spytała, przerzucając wzrok ze mnie na Fran.

- To dziwne, ale nie – odparła Włoszka, a w jej głosie dało się wykryć cień zatroskania.

Zabawne, że martwi się o kogoś, kogo wciąż wyzywa od idiotów, zaledwie po godzinie od ostatniego spotkania. Wydaje mi się, że nigdy nie zrozumiem dziewczyn.

- Pomożesz mi go szukać? – złożyła dłonie i spojrzała na nią proszącym wzrokiem.

- Jasne, że tak – ciemnowłosa ochoczo pokiwała głową. – Leo-

Francesca widocznie chciała mi coś powiedzieć, ale Violetta przerwała jej, delikatnie szturchając ją w brzuch. O co chodzi?

- Też mogę się przydać – odezwałem się, zanim zdążyły odejść. – We trójkę łatwiej byłoby go znaleźć – zaproponowałem.

- Poradzimy sobie same – siostra Federico delikatnie się uśmiechnęła.

Jeszcze godzinę temu rozmawialiśmy ze sobą i zachowywaliśmy się jak prawdziwi przyjaciele, a teraz stara się mnie unikać. Zrobiłem coś źle?

Włoszka rzuciła mi zdziwione spojrzenie, po czym pognała za Violą, która zdążyła odejść już kilka metrów. Co się dzieje?

Federico

Zająłem miejsce na ławce, po czym wyjąłem swoją gitarę z futerału i zacząłem wygrywać pierwsze nuty mojej nowej piosenki. Wykonanie tego bez żadnej pomyłki okazało się trudniejsze, niż kiedykolwiek. Wszystko przez to, że znowu myślałem o wczorajszej rozmowie z blond żmiją. 

- Leon ze mną zerwał. Nie mam już nikogo – pokręciła głową.

Spojrzałem na nią i poczułem, jakby w moje serce było wbijanych tysiąc cierni. Wyglądała jak mała, bezbronna dziewczynka, która właśnie została boleśnie doświadczona przez życie.

- To, że on cię zostawił, nie oznacza, że nie istnieje nikt inny, kto mógłby zając jego miejsce. Jakbyś tylko spróbowała się zmienić, na pewno znalazłabyś przyjaciela – powiedziałem ze szczerym żalem w głosie.

Wtedy wydawało mi się, że to, co mówię, jest dobrym pocieszeniem i pomoże jej się podnieść. Tak bardzo się myliłem.

- Nie wiesz, dlaczego jestem taką osobą, więc nie każ mi się zmieniać – rozpacz, która do tej pory malowała się w jej oczach, zmieniła się we wściekłość. – Nie wiem, dlaczego zgodziłam się na tę rozmowę. Powinnam wiedzieć, że taki idiota, jak ty, nigdy nie poprawi mi humoru.

W jednej chwili smutek, który opanował moje serce, przerodził się w, jeszcze silniejszą, niż dotychczas, nienawiść.

- A ja powinienem wiedzieć, że taka żmija, jak ty, nie potrafi nawet przyjąć dobrych intencji.

- Naprawdę żałuję, że się w tobie zak.. – szybko przerwała i spuściła wzrok. – Jesteś okropny. Nienawidzę cię.

- Bardzo przepraszam, że zapomniałem o tym, jaką jesteś jędzą i do ciebie podszedłem. Obiecuję, że już nigdy tego nie zrobię – syknąłem, po czym wstałem z miejsca i skierowałem się w stronę domu. - Też cię nienawidzę  – dorzuciłem. 

Odłożyłem gitarę na bok i zatopiłem się we własnych myślach.

To nie tak, że żałuję tego, co jej powiedziałem. Jakbym mógł wrócić do tamtego dnia i cofnąć każdą podjętą decyzję, postąpiłbym tak samo. Ale teraz mam dziwne wyrzuty sumienia, które wcale nie powinny się pojawić. Przekazałem jej to, co myślałem, każde moje słowo było prawdą, więc nie wiem, dlaczego teraz tak podle się czuję.

W pewnej chwili ponownie poczułem wibracje swojego telefonu. Niechętnie sięgnąłem do kieszeni bluzy, po czym wyjąłem urządzenie i nacisnąłem zieloną słuchawkę.

- Masz szczęście, że odebrałeś – do moich uszu dobiegł pisk Francesci. – Jakbym jeszcze raz usłyszała „Bóg kobiet nie może teraz rozmawiać”, roztrzaskałabym mój telefon na twojej pustej głowie - warknęła.
- Nie tak agresywnie, słonko - zaśmiałem się. - Nie możesz przeżyć beze mnie nawet godziny?
Wydawało mi się, jakby ktoś zakrywał słuchawkę i Włoszka mówiła do osoby obok niej coś w stylu "Żałuję, że go szukałyśmy. Powinien się zgubić i już nigdy nie odnaleźć."

- Fede? - rozpoznałem głos Violetty. - Dlaczego nie odbierałeś? Martwiłam się. Zapomniałeś już o obietnicy? - po jej tonie dało się wyczuć, że jest zawiedziona.

- Przepraszam - odparłem ze skruchą. - Zaraz będę z powrotem w studio, a jak skończą się lekcje, wszystko ci wynagrodzę, dobrze? - delikatnie uniosłem kąciki ust.

- Niech będzie - mimo że jej nie widziałem, byłem wręcz pewien, że właśnie się uśmiechnęła. - Czekam przed szkołą. Pośpiesz się.

___________________
Witajcie, Misie.
Szczerze wątpiłam, że dodam dzisiaj rozdział. Jak niektórzy mogli zauważyć, po prawej stronie w "Informacje" napisałam, że blogger usunął mi całą dziewiątkę.
Jejku, myślałam, że się załamię. Wszystko było już sprawdzone i czekało na publikację, a tu takie coś.
Starałam się napisać ten rozdział tak, jak było wcześniej, ale wszystko zepsułam. Przepraszam za to, że oddaję Wam do przeczytania coś takiego.
Mam nadzieję, że całkowicie Was nie zawiodłam, publikując coś takiego. Następny rozdział zapiszę sobie w dwóch miejscach i nie pozwolę, by idiotyczny błąd systemu zniszczył moją pracę.
Kocham Was i pamiętajcie o tym, jak będziecie czytać to okropne coś, okay? c: ♥